Zomby is een rare snuiter. Afgelopen week in Utrecht heb ik hem live mogen aanschouwen en dat was naast een unieke situatie vooral een belevenis. Los van zijn productionele kwaliteiten staat Zomby vooral negatief bekend wegens het regelmatig niet op komen dagen bij gigs of het weglopen midden in zijn set. Het daarbij verhullen van zijn identiteit door middel van een masker doet hem een beetje denken aan Burial. In het roddelcircuit wordt zelfs met regelmaat beweerd dat Burial en Zomby dezelfde persoon zijn, maar dat beschouw ik als onzin.

Positieve aan de geheimzinnige en immer intuïtieve Zomby is dat hij door zijn eigengereidheid tracks weet uit te brengen die amper in een hokje te vangen zijn. Meestal wordt Zomby gelinkt aan dubstep, maar dat komt waarschijnlijk alleen omdat hij uit Engeland komt ofzo, want Zomby is veel meer dan dat. Afgelopen zaterdag wist Zomby te verbazen met een combinatie van oude UK Garage, oude rave, nog oudere jungle, dit gecombineerd met knalharde nieuwe underground hiphop van ondermeer Lil’B, Clams Casino en The Weeknd. Onmogelijk te mixen moet Zomby gedacht hebben, want zijn overgangen klonken werkelijk nergens naar. De vibe in het publiek was er gelukkig niet minder om.

Zijn laatste album Dedication is een conceptalbum die het verlies van een dierbare weer moet geven. Meer verhaallijn is er niet, Zomby laat het verder maar over aan de luisteraar om hier een eigen invulling aan te geven. Het album bestaat uit 16 fragmentarische tracks die na afloop van elke track een soort smachtend gevoel naar meer doen opwekken. Dit gevoel verdwijnt keer op keer snel als de volgende track ook weer een briljantje blijkt te zijn. Het is moeilijk om dit album in 1 track te vatten, maar met Natalia’s song als langste track op het album moet je toch een goed idee van het album Dedication krijgen.