Het laatste decennium is wat mij betreft de elektronische muziek steeds volwassener geworden. Artiesten als Trentemøller, Bonobo, Burial, Four Tet etc. hebben daar een wezenlijke bijdrage aan geleverd. En een artiest die weer mooi in dat straatje past is deze met een nieuw album Mare.
Progressive
Junky XL – Molly’s E
De in Los Angeles woonachtige Junky XL heeft naast zijn vele tijdrovende opdrachten voor film- en gamemuziek blijkbaar nog een gaatje vrij om zijn muzikale repertoire uit te breiden met een nieuw album, dat naar eigen zeggen qua sound heel anders is dan we van hem gewend zijn. Zijn nieuwe cd, die begin 2012 uitkomt, wordt een mix van disco, house en ambient.
De alweer 43 jaartjes oude Tom Holkenborg, die faam maakte als één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Nederlandse Bigbeat-scene, laat met de eerste vrijgegeven single van zijn nieuwe plaat horen dat hij echt een muzikale duizendpoot is. De betoverend harmonieuze samples in Molly’s E maken mij in ieder geval benieuwd naar de rest van het album.
Console – Herself
Console, echte naam Martin Gretschmann, draait al menig jaartje mee in de elektronische muziek en heeft vorig jaar het album Herself afgeleverd. Het album dat duidelijk een oorsprong kent in de oude electro is verfrissend en waar met name de electro soms wat monotoon kan zijn, is dit album gevarieerd en weet Martin gebruik te maken van alle nieuwe mogelijkheden van de apparatuur. Muzikaal subliem met vele subtiele variaties maar bovenal een heerlijke luisterplaat en sommige nummers zullen ook op de dansvloer niet misstaan. Een absolute aanrader voor liefhebbers van stijlen als progressive en electro.
Paul Kalkbrenner – Berlin Calling
Ook weer even na dato, maar Kalkbrenner is nog lang niet door iedereen ontdekt die hier van kan houden. En late ontdekkingen passen goed bij Kalkbrenner. Want hoewel hij in 2009 in de hitlijsten pareerde met Sky and Sand, was dat ook al aan de late kant. Het nummer is namelijk de titelsong van de film Berlin Calling die al een jaar eerder uitgebracht was. En pas sinds 2009 is hij echt wat meer bij het grote publiek bekend geworden, terwijl een aantal nummers van Berlin Calling stammen uit 2004. Maar terecht, want zijn nummers zijn heerlijk.
Kalkbrenner kenmerkt zich door een ontzettend eigen geluid in een scene waar dat toch niet altijd even makkelijk is. Vrijwel elk nummer pik je er zo uit en tja, waar bestaat dat eigen geluid dan uit? Veel variatie in samples, veel afwisseling in effecten, een minimale drumlijn maar dikke diepe vette bassen die uitmonden in een muzikale golf van opzweping. Bij de meeste nummers behoudt hij het ingetogen geluid en blijft er een drang naar een climax die hij maar uitstelt en soms maar net aan laat komen.
Knap in een tijd waarbij de clubs gevuld lijken te worden met hits en dj’s soms maar een half uur hun geluid mogen laten horen. Kalkbrenner behoudt de rust en de opbouw waarmee je een zaal echt tot een climax kunt brengen. Gedoseerd en telkens een beetje meer. Oftewel, ga deze muziek luisteren of de film kijken voor je de stad in gaat… met het risico dat je natuurlijk vervolgens in de stad zelf bedrogen uit komt.
02 Paul Kalkbrenner – Queer Fellow Original Mix by M.R
Burial vs Four Tet
Al een en ander geschreven over Burial in de vorige recensie van zijn album Untrue. Maar goed, deze release die ook alweer een jaartje oud is, verdient het wederom om de revue te passeren. Een samenwerking met Four Tet en het enige wat je er eigenlijk over kwijt kunt, is dat we mogen hopen op meer van dit soort samenwerkingen. De magie waar ik het in de vorige recensie over had, behoudt Burial wel… zij het ditmaal wel wat kunstmatig door gewoon een hele beperkte persing te doen op vinyl. Of het bewust creëren van schaarste nu zo ‘underground’ is kun je over twisten, maar het werkt wel…