“For those concerned: There is both guitar and synthesizer on this album”. Deze boodschap is in kleine letters toegevoegd op de achterzijde van het Black Mountain album IV (2016). De titel verraad al dat dit het vierde studioalbum is van deze Canadese psychedelische rockformatie. In tegenstelling tot de titel is de muziekale invulling op het album wel uiterst spannend. Langgerekte sferische nummers worden afgewisseld met kort-maar-krachtige rockcomposities, waardoor het gehele album interessant blijft tot het eind. De track “Florian Saucer Attack” is er één in de laatste categorie. Zeurende gitaren, synthesizers en bijpassende animaties.
rock
Muse – Psycho
Muse is typisch zo’n smaak gevoelige band. In dat opzicht vergelijkbaar met het Britse Queen, je vindt ze of fantastisch of wordt er niet warm of koud van. Over het algemeen ben ik iemand uit de tweede categorie. Beide groeperingen verwerken veel klassieke invloeden in de producties en deze klinken daardoor vaak dramatisch en bombastisch. Iets wat niet alle muziekliefhebbers kunnen waarderen. Daarnaast hebben de frontmannen Bellamy en Mercury een op zijn zachtst gezegd karakteristiek geluid, waar je nu eenmaal van moet houden. Desalniettemin twee bands van wereld-formaat die ook mij af en toe kunnen verassen. Muse doet dat op de recent uitgebrachte langspeler Drones (2015) met de track “Psycho”. Het nummer draait om een riff die al geruime tijd door de band wordt gebruikt bij het jammen tijdens live optredens. Of je nou een Muse-liefhebber bent of niet, deze plaat rockt als een malle. Luister hier naar een live uitvoering bij Jools Holland op BBC Two.
Dinosaur Jr. – Don’t Pretend You Didn’t Know
Dinosaur Jr. werd opgericht in 1983, maakte in de jaren tachtig enige faam in het indierock circuit en werd in de negentiger jaren meegezogen in het succes van grunge bandjes als Nirvana en Sonic Youth. Bijna 30 jaar na de oprichting komen de inmiddels seniore mannen met een nieuw studio album, I Bet On Sky genaamd, dat al lang niet meer klinkt zoals zij decennia geleden klonken. Lekker is het echter wel. Bijna net zo lekker als de titel van de openingstrack bekt. “Don’t Pretend You Didn’t Know”.
Wolfmother – White Unicorn
Deze uit Australie afkomstige rock-formatie staat erg hoog op mijn lijst van bands die ik live gezien wil hebben. Op dinsdag 14 juni 2011 doen ze Groningen aan en ik zal, samen met mijn broers en mede lekkeretrack schrijvers Nicky Noble en Wizmathics, getuige zijn van dit optreden.
Het tweede en laatste studio album Cosmic Egg van deze band stamt alweer van 2009. Deze plaat kwam tot stand nadat frontman Andrew Stockdale na onenigheid met de voormalige bandleden (foto) in 2009 besloot met een geheel nieuwe formatie de band Wolfmother nieuw leven in te blazen. In navolging van het debuut Wolfmother (2005) is ook Cosmic Egg ondanks de nieuwe bezetting een pareltje in het genre van de recht-toe-recht-aan-rock-n-roll. De voor je gevoel simpele gitaar rifs klinken dik, uniek en catchy. De stem van Stockdale doet denken aan Led Zeppelin’s Robert Plant in optima forma en geeft Wolfmother hiermee het geluid dat niet had misstaan op het Woodstock van eind jaren ’60.
Over twee weken gaan we beleven of Wolfmother anno 2011 ook live de performance van een Led Zeppelin kan benaderen. De komst van deze band leeft in ieder geval enorm en het viel me op dat ook veel jonge muziekliefhebbers hun kaartje al hebben bemachtigd; Rock & Roll forever zeg maar.
Hieronder het nummer “White Unicorn” afkomstig van het debuut Wolfmother (2005). Een prachtig en subtiel intro met een recht-voor-zijn-raap scheurend vervolg. Wolfmother op zijn best.