Daniel Dumile verdient een mooie intro. De in Engeland geboren Amerikaan begon zijn hiphop carriere in New York, waar hij samen met zijn broer en wat vrienden de groep KMD oprichtte. KMD’s eerste album was een undergroundsucces, hun 2^e album Black Bastards werd echter in de ban gedaan door de platenmaatschappij, dit door een te controversiële cover. Dit zorgde ook voor het ontslag van KMD. Toen hij in dezelfde periode ook zijn broer verloor door een auto-ongeluk raakte Dumile dakloos en compleet van de kaart.

Jarenlang hoorde niemand meer iets van Dumile, tot hij, 3 jaar later, plots met nylonkous over zijn hoofd furore kwam maken in het underground freestylecircuit. Hieruit ontstond zijn alterego MF Doom, eeuwig verschuilend achter een metalen masker.

MF Doom leverde met zijn individuele debuut Operation: Doomsday meteen een instant classic. Zelfgeproduceerd en uitgebracht op een klein label, maakte dat MF Doom zijn volledige creativiteit kon uiten. Dit leverde hem hernieuwde faam op, wat hem nog meer inspiratie gaf om creatieve hiphop te maken. Diverse alterego’s als Victor Vaughn (Vaudeville Villain) en Metal Fingers zorgden ervoor dat MF Doom vanuit verschillende perspectieven kon gaan rappen, met voor elk concept een ander alterego. MF Doom probeerde hiermee terug te gaan naar de basis van hiphop, vol humor, bizarre abstracte teksten en zelfspot. In zijn teksten uit MF Doom dan ook veelal zijn frustratie over de huidige rapscene, die vooral draait om de hoeveelheid moorden die je in een track kwijt kan rappen.

Zijn creativiteit en herkenbare stemgeluid leverden naast zijn eigen werk ook veel samenwerkingen op. Zo werkte MF Doom met Danger Mouse en is Madvillain een samenwerking met Madlib. De stijl van Madlib is soortgelijk, ook met talloze samenwerkingen (o.a. Jaylib met J Dilla) en alterego’s (Quasimoto). Het album Madvillainy werd echter voor beide artiesten hun best verkochte plaat ooit.

Madlib heeft een hoeveelheid albums op zijn naam staan waar je U tegen zegt. Deze samplekoning haalt zijn inspiratie vooral uit uiterst obscure vergeten plaatjes, opgevist uit oude platenbakken op rommelmarkten.

Madlib’s jazzy soulvolle producties zijn op dit album gegoten tot korte tracks die je bijna sketches zou kunnen noemen. Tracks die 1,5 tot 2 minuten duren, volgegoten met briljante samples, waar MF Doom zijn repetitieve denderende raps overheen spit. Deze aanpak leverde de plaat wellicht niet al te veel airplay, toch stonden recensenten en hiphopliefhebbers in de rij om hun superlatieven te uiten.

De hele plaat is een achtbaan, maar dan wel eentje waar je absoluut niet uit wil stappen. Dikke beats worden afgewisseld met wazige samples en funky ritmes. Doom rapt op elke track alsof het een battle is, waarbij er over de winnaar geen misverstand zal bestaan.

Het hele album straalt passie voor hiphop uit en duwt daarmee 3 kwartier lang de grenzen van het genre een heel stuk de juiste kant op.

http://youtu.be/ewc1hixzYPY