Eens in de zoveel tijd koop je een album dat je grijs draait. Na het concert van The Black Keys in de HMH van maart j.l. heb ik er wederom één van dat kaliber kunnen bemachtigen; Brothers (2010). Zijn voorganger Attack & Release uit 2008 had ik al geruime tijd in bezit en mede door deze CD waren mijn verwachtingen voorafgaand aan het concert hoog gespannen. Alhoewel de live-performance van de mannen mij maar met moeite kon bekoren is de aangeschafte CD een waar genot te noemen.

Het karakteristieke warme stemgeluid van Dan Auerbach maakt in combinatie met de bijna hiphop-esque loungy drums van Patrick Carney van Brothers een fris blues album met een soulful touch. Repeterend melancholisch, maar tegelijkertijd warm en vrolijk; Een plaat waarmee je zelfs op de meest donkere en koude winterochtenden opgewekt je bed uit komt. Het album komt met de nummers “Everlasting Light” en “Next Girl” rustig op gang, waarna de track “Tighten Up” zich al snel ontpopt tot het sleutelnummer op deze LP. Een nummer dat pardoes dagen in je hoofd blijft hangen en hét nummer dat je aan vrienden laat horen als je ze wilt overtuigen van de kwaliteiten van deze band. Na het catchy intro en de prachtige melodielijn van Auerbach’s eerste couplet vragen onwetende luisteraars me al snel: “Wie zijn dit joh?” Het merendeel laat me na het horen van het antwoord nog geen week later via allerlei media weten de muziek van deze jongens fantastisch te vinden. Het is gek dat, ondanks een uitverkochte HMH, deze band zo relatief onbekend is toch? Maar daarover later meer.

Eerst door naar “Howlin’ For You” dat, zoals de titel doet vermoeden, sterk geïnspireerd lijkt door de legendarische blues gitarist Howlin’ Wolf. Via “Black Mud”, één van de twee intrumentale nummers op het album, komen we vervolgens uit bij nog twee pareltjes: “The Only One” en “Too Afraid To Love You”. Vooral de diversiteit in het gebruik van instrumenten op het album komt in twee laatstgenoemde platen goed naar voren. Het was overigens juist deze diversiteit die de amerikanen live niet konden brengen. Het nummer “Ten Cent Pistol” is tenslotte karakteristiek voor het soulful sausje dat over dit album is gegoten en zou niet hebben misstaan op een Motown Best-Of CD.

Rest nu slechts de vraag waarom deze band nog niet groter is dan dat ze nu al zijn. Het album ligt makkelijk in het gehoor, is daardoor erg toegankelijk en lijkt dus geschikt voor het ‘grote’ publiek. Wat The Black Keys wellicht tegenwerkt op dit album is het gebrek aan commercieel succesvolle hits, zoals bands als bijvoor The White Stripes wel altijd hebben gehad. Toch ben ik er van overtuigd dat er, wanneer zij de mogelijkheden van bijvoorbeeld social-media volledig benutten, een breder publiek kan worden bereikt. Ach, laat ik maar niks meer zeggen. Dan blijven The Black Keys lekker van ‘ons’.