In 1999 schreef Jeff Tweedy de murder-ballad “Via Chicago” voor het album Summerteeth, uitgebracht door zijn bekendste project Wilco. Bijna 20 jaar later kijkt Tweedy met zijn eerste soloproject Together At Last (2017) terug op zijn rijke oeuvre. De elf akoestische versies op de langspeler moeten het startschot vormen voor een serie albums opgenomen in The Loft, een studio in Chicago. Het eerste deel is prachtig en beloofd veel goeds voor het vervolg.
Ik ben ziek. Nee niets ernstigs, maar wel wat meer dan een gewoon griepje. Voordelen van ziek zijn: 1. Een voor mij uitzonderlijk goed slaapritme. 2. De herontdekken hoe lekker thee wel niet is. Kamille met honing. Aanrader! 3. De Nicolas Jaar Essential Mix opzetten en melancholisch uit het raam staren met het druilerige weer buiten. Morgen naar de dokter.
Het is je vast wel eens overkomen; je zoekt een nieuwe artiest, tikt een album op de kop, vervolgens krijg je het niet uit je hoofd en draai je het he-le-maal grijs. Pas op, we hebben er weer één.
De vier Britse vernieuwers van Alt-J proberen werkelijk alle mogelijke stijlen op hun debuutalbum An Awesome Wave te gebruiken wat het erg moeilijk maakt om hun unieke geluid te beschrijven. Je moet het eigenlijk gewoon horen om te geloven. Zien kan trouwens ook, 20 augustus, Groningen, Noorderzon 2012.
John Anthony Gillis treedt onder zijn alias Jack White definitief toe tot mijn all-time favorite liedjes schrijvers. De heren Kurt Cobain, Eddie Vedder en Noel Gallagher gingen hem voor. Na succesvolle albums met The White Stripes, The Dead Weather en The Raconteurs waagt White zich in 2012 aan zijn eerste solo album. Sterk folk georiënteerd dit maal, maar nog steeds met de vuige randjes van zijn zo kenmerkende blues-rock. Luister hieronder naar de track “Hypocritical Kiss”.
2011 was het jaar dat Nirvana’s Nevermind (1991) het twintigste levensjaar zag. Dit heugelijke feit werd, hoe verrassend, gevierd met de uitgave van een speciale geremasterde editie. Nou kunnen we heel lang stil gaan staan bij deze heruitgave, maar dit zal ons hoogswaarschijnlijk niet tot nieuwe inzichten brengen. Wel wil ik graag ter ere van dit baanbrekende album één track uitlichten.
“Polly” beschrijft het waargebeurde verhaal van een veertien jarig meisje dat in 1987 werd ontvoerd na het bezoeken van een punkconcert in Tacoma, Washington (USA). De ontvoerder verkracht haar en bewerkt haar vervolgens met een zweep, scheermes en gasbrander. Uiteindelijk weet het meisje te ontsnappen en de dader wordt gepakt en veroordeeld. De plaat wordt oorspronkelijk opgenomen voor het debuutalbum Bleach (1988) maar verschijnt uiteindelijk pas op de tweede LP van de band. Op het later verschenen live album From The Muddy Banks Of The Wishkah (1996) staat een versie uit 1989 waarop te horen is dat het nummer een duidelijke evolutie heeft doorgemaakt voor het definitief werd opgenomen. Van de furieuze live versie is een bijna zoetsappige albumversie overgebleven. Juist deze gedaantewisseling is wat deze plaat zo geniaal heeft gemaakt. De op het eerste gehoor onlogische tegenstelling tussen de huiveringwekkende tekst en Kurt Cobain’s ingetogen zang en gitaar riff hebben het nummer alleen maar sterker gemaakt.
Luister hieronder naar respectievelijk de live-versie, opgenomen op 5 december 1989 in het Astoria Theatre te Londen, en de versie die uiteindelijk op het legendarische album Nevermind verscheen.
“She caught me off my guard. It amazes me, the will of instinct” – Kurt Cobain (1967-1994)