Na het het debuut-album Licensed To Ill (1986) bleef het lang stil rondom de drie rappers uit de Big Apple. Pas drie jaar later kwamen de heren met een nieuwe LP op de proppen; Paul’s Boutique. Er zijn veel rap-formaties die de hoge verwachtingen van de eerste plaat niet kunnen waarmaken. De Beastie Boys komen in 1989 echter met een album dat in weinig opzichten teleurstelt, maar tegelijkertijd wel degelijk afwijkt van zijn voorganger. “Fight For Your Right”, “Girls” en “Time To Get Ill”, allen afkomstig van Licensed To Ill, kunnen door de dertigers van nu nog feilloos meegebruld worden. Op Paul’s Boutique ontbreken deze platen grotendeels. Mijn ervaring leert dat dit gegeven, met name op de lange termijn, een album ten goede komt.

Het album is in tegenstelling tot zijn voorganger niet geproduceerd in samenwerking met Rick Rubin, maar met de Dust Brothers. Naar mijn mening zijn het juist de “brothers” die met rollende beats boordevol percussie en funk een aangename aanvulling vormen op het unieke stemgeluid van MCA, King Ad-Rock en Mike D. Vooral twee laatstgenoemde kunnen nogal op mijn zenuwen gaan werken na meer dan een half uur luisteren. Dit album blijft echter, vooral door de producties, ruim 53 minuten lang een lust voor het oor. Naast de percussie en funk samples bevat de LP  strakke bass-loops, catchy gitaar-riffs en zijn hier en daar country invloeden gebruikt om het geheel nog die extra touch te geven die zo bij deze beestachtige jongens past. De plaat wordt goed opgebouwd en een verscheidenheid aan beats wisselt elkaar in hoog tempo af. Daarnaast worden langzamere tracks op gepaste wijze afgewisseld met up-tempo nummers. Ondanks de tempo-wisselingen zijn de nummers qua stijl vergelijkbaar en zijn er geen tracks die boven de rest uitsteken of van opvallend mindere kwaliteit zijn. Daarmee is dit album over de gehele breedte gezien kwalitatief hoogstaand. Niet alleen een must-have voor de hip-hop liefhebber, maar voor de muziekliefhebber in het algemeen!