The King of Pop was onlangs weer volop in het nieuws. Vijftig concerten uitverkocht binnen een halve dag. En dat zonder nieuw album of iets van een release, maar alleen met de waarschuwing dat het de laatste concerten zullen zijn. En een paar week later tref ik mijzelf bij de platenzaak en sta met het zoveelste Best of album in mijn hand en bedenk me dat ik eigenlijk nooit Thriller weer opnieuw gekocht heb. Ik heb nog een oude krakerige vinylrelease die leuk is voor ‘de heb,’ maar het luisteren niet meer waard is door de staat van de plaat.

De korte twijfel tussen het kopen van een Best of … of toch maar de originelen is gauw gemaakt en thuisgekomen zet ik voor het eerst in jaren weer eens Thriller en Bad op. Beide ook maar direct in de Special Edition, die inmiddels € 6,99 kost… En hoeveel ik vroeger MJ ook geluisterd heb op mijn oude tapedeck, mijn inmiddels volwassen geworden stereo-installatie (Dynaudio!) heeft nog nooit deze albums gespeeld.

En direct bij het opzetten word ik verrast. Deze sound is waarom Thriller het meest verkochte album ooit is en MJ zich met recht King of Pop mag noemen. En in tegenstelling tot de oude plaatjes van Madonna, waar de weinig hoogstaande opnames snoeihard door de mand vallen op mijn stereo, knalt MJ van begin tot eind en brengt het weer veel terug van het oude genot van vroeger. Maar ditmaal met een detail dat ik nooit eerder heb gehoord en hoewel ik dat toch ergens wel wist, realiseer ik me nu pas hoe ontzettend verfijnd deze popmuziek werkelijk is.