In het vliegtuig onderweg naar New York begin 2009 ontdekte ik deze plaat uit 2008. Bij transatlantische vluchten heb je een persoonlijke boordcomputer waarin naast de vluchtgegevens ook nieuwe films en cd’s ter consumptie worden aangeboden. Tussen het niet zo spannende aanbod sprong deze plaat er gelijk al tussenuit. Niet enkel omdat ik Beck van naam al wel kende, maar ook omdat de digitale evenknie van de platenhoes mij aansprak.

Inmiddels is Modern Guilt van Beck uitgegroeid tot het selecte gezelschap van mijn favoriete albums. Korte liedjes, niet te ingewikkeld, maar nooit vervelend. En vooral: allemaal goed!  Echt een groeiplaat wil ik het niet noemen, omdat de nummer vrij snel aanslaan. Toch kan het zijn dat je hem een aantal keer moet beluisteren voordat je echt de waardering op kan brengen die het verdient. De melodielijnen zijn pakkend en worden gecombineerd met niet-alledaagse drumpartijen waardoor het geheel interessant en eigen(tijds) klinkt. Zoals gezegd;  Modern Guilt is van het eerste tot het laatste nummer een topplaat en hoort gewoon thuis in je muziekcollectie.