Lange tijd heb ik gedacht dat ik klaar was met de hiphop-sound. In mijn puberteit veel geluisterd naar Rakim, maar ook 2pac en The Notorious… Afgezien van Rakim draai ik dat eigenlijk nooit meer en ik denk dat het vooral komt omdat ik het allemaal wat makkelijk en overdreven vind. Of misschien komt het doordat zij uit een wereld komen die wij hier toch niet kennen. Guns en thug fettish komen hier niet voor. Niet zoals dat in Amerika bestaat.

Nederhop had ik dus helemaal weinig mee. Want het meeste vind ik toch gewoon een aftreksel van Amerikaanse hiphop. Hoewel ik een paar namen kan waarderen zoals Extince etc. is het geen muziek die ik snel zal kopen. Tot een vriend van mij met een album van Opgezwolle aan kwam zetten. Eigen wereld, dat gaat over de wereld hier in Nederland en raakt aan waar het hier wel over gaat. En met wat ik veel mis in Amerikaanse hiphop… nuance. Geen zwart-witpraterij maar twijfels, flarden van gedachten en overwegingen. Soms serieus maar ook regelmatig met een knipoog.

Dit album behoorde dan ook al gauw tot een van mijn absolute favorieten en draai ik eigenlijk altijd van begin tot eind. En op repeat. Het samenspel van tekst en muziek is verfijnd. De beats zijn met een enorme precisie uitgewerkt, die vooral gaat opvallen bij herhalend luisteren. En ik weet het… ik ben een leek in dit genre maar muzikaal vind ik dit muziek op een zeer hoog niveau. Een must have niet alleen voor hiphop-liefhebbers! En ik ben blij dat ik hiphop herontdekt heb.