The Smiths is een typisch Britse band uit de jaren ’80, met invloeden vanuit The Kinks en The Jam. Ondanks dat de invloed van de band groot is (en was) in Engeland, zijn ze aan het vaste land nooit echt goed doorgebroken. Erg vreemd eigenlijk, want The Smiths hebben vooral met hun laatste twee albums goud in handen. De zang van de charismatische frontman Morrissey, in combinatie met de zeer melodieuze popsongs, heeft dan ook vele britse bands als Oasis, Franz Ferdinand en Radiohead geïnspireerd.

Het laatste album uitgebracht door The Smiths is Strangeways, here we come en is een soort van conceptalbum en meteen ook het beste album van de band. Zoals the Cure met Pornography en Joy Division met Unknown Pleasures eigenlijk ook hun meest briljante platen hebben uitgebracht als concept, zo is dat eigenlijk ook met The Smiths. Op deze plaat probeerden The Smiths een nieuwe muzikale richting te vinden, met het Beatlesgeluid in het achterhoofd.

Het resultaat van deze nieuwe richting zijn tien prachtige popsongs, allen zeer catchy, af en toe tegen de rand hangend van kitsch en bombast. The Smiths weet over het gehele album echter authentiek en geloofwaardig te blijven, waardoor het vooral genieten is. Het is ook echt een album die je op repeat wil zetten om die melodie in dat ene nummer nog een keer extra te kunnen beluisteren.

Ondanks dat The Queen is dead, het album vooraf aan Strangeways, het beter doet in de ‘best album of all time’-lijstjes , is Strangeways, here we come absoluut het magnum opus van de band.

http://www.youtube.com/watch?v=m_-Jltwbles