Op 7 februari van dit jaar nam mijn vader mij mee naar de Vera in Groningen, waar in kader van het International Film Festival Rotterdam de muziekdocumentaire Under Great White Northern Lights werd vertoond. Een productie van Emmett Malloy uit 2009. Met het schaamrood op mijn kaken moet ik bekennen dat ik de muziek van The White Stripes vóór het zien van deze film eigenlijk niet goed kende. Slechts de singles “Seven Nation Army” en “My Doorbell” waren voor mij bekend. Eerstgenoemde werkte bij het luisteren nogal op mijn zenuwen. De tweede is een catchy en geniaal geschreven nummer, maar naar de tekst luisterend vermoede ik toch dat The Stripes misschien iets te zoetsappig voor mij zouden zijn. Ik had beter moeten weten. Als ik het na het beluisteren van “Satisfaction” en “Paint It Black” van The Rolling Stones ook voor gezien had gehouden, zou ik mijn all-time favourite band nooit ontdekt hebben. In beide gevallen heb ik blijkbaar mijn vader nodig gehad om tot inzicht te komen. The Stones zijn dan misschien de grootste Rock & Roll-band allertijden. The Stripes zijn de grootste van dit moment.
In de documentaire wordt al snel duidelijk dat je eigenlijk nauwelijk van een band kan spreken. Ze zijn slechts een duo bestaande uit Jack en Meg White en eerstgenoemde is het grote brein achter het geheel. De muziek en het imago van de band wordt tot in den treure geregiseerd door Jack en de film lijkt hierop geen uitzondering. Deze is evenals de platenhoezen en podiumverschijning van het duo geheel in rode, zwarte en witte tinten. Gedurende de film krijg je bijna medelijden met Meg, die in veel opzichten slechts over komt als een drummende marionet. Met een beetje geluk is zij in de gehele film één minuut aan het woord en daarvan is ook nog eens de helft ondertiteld, omdat ze zo verschrikkelijk zacht praat. In de loop van de film wordt echter zichtbaar dat het tweetal een ongrijpbare maar speciale band heeft. Een band die in de laatste scene prachig in beeld wordt gebracht door de maker. Jack speelt het nummer “White Moon” op een grote vleugel in een verlaten hotel-lobby. Naast hem zit een zichtbaar ontroerde Meg. Voor het eerst in de film krijg je het gevoel dat Jack de regie niet meer in handen heeft. Onhandig troost hij Meg. Dit is echt. The White Stripes zijn echt.
Voor zowel kenners als leken op het gebied van The White Stripes is deze film een absolute aanrader. Voor de laatste en in mijn ogen mooiste scene moet je de documentaire in zijn geheel bekijken en om die reden hieronder een ander fragment; de geweldige vertolking van het nummer “Jolene” van Dolly Parton.
