2011 was toch wel het jaar van James Blake. Punt.
En hoe kan het dan ook anders, afgelopen zaterdag kreeg Blake de beschikking over misschien wel de ‘twee meest gewilde uurtjes in de electronische muziekwereld’. Want zeg nou zelf… Als je een Essential Mix voor BBC Radio 1 hebt mogen maken, dan hoor je echt bij de groten op deze aardkloot. Een bijzonder mix to say the least. Klassiek werk van Eric Satie, The Tallest Man On Earth met zijn scherpe stem, soul door D’Angello, hiphop by Outkast, en ook Stevie Wonder doet een duit in het zakje. Naast veel nog niet uitgebracht materiaal van Blake zelf hebben ze allemaal een plekje gekregen in deze one-of-kind Essential Mix.
Een track die mij direct opviel was de nieuwe Joy Orbison (foto), bekend van ‘So Derobe’ en ‘Hyph Mngo’.
Lekkere track! Punt
http://youtu.be/mH81fAjLdqI
En natuurlijk is deze post niet af zonder de Essential Mix van Blake zelf.
James Blake – BBC Radio 1 Essential Mix (2011-09-17) by Hypetrak
Het is een goed jaar voor Selah Sue. Door menigeen opgemerkt en ook al in diverse shows voorbij gekomen. En met festivals als Pinkpop, Rock Werchter en Sziget heb je een solide basis als artiest. En terecht! De sound van Selah is een verrijking voor de popmuziek. Een combinatie van hiphop, soul en funk met af en toe zelfs rap maar bovenal fantastische zang.
Naast dat ze een geweldig album heeft afgeleverd afgelopen jaar is het ook een ware performer. Een van de weinige artiesten dit jaar op Pinkpop die niet gewoon het album keurig opdreunde. Improvisaties, afwijken van de originelen, interactie met publiek en stage presence. Een rijzende artiest waar nog menig gevestigde artiest wat van kan leren als het gaat om live een show neerzetten. Het zet je aan het denken dat de duur, zo niet teveel, betaalde bands het live toch niet altijd waar kunnen maken.
Maar terug naar het album genaamd Selah Sue. Want ook hiervoor niets dan lof. De nummers wisselen goed af zonder monotoon te worden en het is zo’n album dat je op repeat zet en van voor tot achter luistert. Een ware aanrader voor wie haar niet al ontdekt had! En mocht je twijfelen… het album wordt echt beter naarmate je het vaker hoort!
Gil Scott-Heron is de laatste maanden weer populair doordat zijn laatste album is geremixed door Jamie xx van the xx. Deze Jamie wist I’m New Here, een fijne soulplaat, om te bouwen tot een geslaagd uk garage/funky album met een zeer hoog hipstergehalte. De meeste hipsters leerden zo Gil Scott-Heron kennen, vooral omdat luisteren naar Jamie xx heel 2010 al was goed bevonden door hipsterwebsite Pitchfork.
Jamie xx zelf weet echter wel beter. Dat hij meer dan alleen de veters mocht strikken van Gil Scott-Heron kwam enkel en alleen omdat de ‘godfather of rap’ knikte dat het goed was.
Gil Scott-Heron maakte al naam lang voordat Jamie xx geboren was. Zijn bijnaam ‘godfather of rap’ dankt hij uit de jaren 70, experimenterend met jazz en spoken-word, bol van de zwaar maatschappelijk kritische teksten. De invloed van Scott-Herons rijmschema’s, melodielijnen, maar bovenal zijn teksten reikt ook tegenwoordig nog ver. Vooraanstaande rappers als Kanye West, Common, Dr Dre maken er geen geheim van veel van Scott-Heron’s werk te reproduceren.
In de jaren 70 is Scott-Heron’s naam gevestigd met het uitbrengen van zijn meest bekende track ‘The revolution will not be televised’. Een track waarin Scott-Heron zijn gram spuit over de nieuwe media in die tijd, in dit geval de televisie. De eerste alinea begint alleszeggend:
You will not be able to stay home, brother.
You will not be able to plug in, turn on and cop out.
You will not be able to lose yourself on skag and skip,
Skip out for beer during commercials,
Because the revolution will not be televised.
Met inspiratiebronnen als Coltrane, Otis Redding, maar ook Malcolm X is het niet gek dat Gil Scott-Heron’s favoriete thema’s in die tijd discriminatie, het vechten naar vrijheid en de in Amerika heersende sociale ongelijkheid waren. Later kwam daar het leven in zijn algemeenheid, inclusief zijn drugsverslaving, bij.
Mijn favoriete plaat van Gil Scott-Heron is ‘Spirits’ uit 1994. In de jaren hiervoor waren drank, drugs, plus vele jaren touren de hoofdrolspeler in het leven van Gil Scott-Heron. Grote delen van zijn leven zat hij dan ook achter de tralies wegens drugsbezit en het gebruik ervan. Spirits bevat daardoor, dubieus genoeg, alles wat je wil horen in een soulplaat. Een frontman met een stem waarin je elk levensjaar kan horen, in combinatie met een band die het instrumentale gedeelte invult met een diepe mix van soul en jazz.
Enerzijds hoor je het geluid van John Coltrane (Spirits), anderzijds wordt je bedolven onder wazige Erykah Badu soul (Message to the messengers) en The Roots hiphop (Don’t give up).
Meesterstuk is de dik 18 minuten durende 3-eenheid ‘The Other Side’, een jazzstuk met als onderwerp zijn tientallen jaren durende drugverslaving.
Absoluut het luisteren waard dus, toch plaats ik hier de track ‘Give here a call’, een van de meest bluesgetinte tracks op het album. Een track waarin een mijmerende Gil Scott-Heron zo oprecht uit dat hij ‘haar’ zal bellen, dat ‘ze’ het wel moet geloven. Toch weet je, met de achtergrond van Gil Scott-Heron, dat hij zich weer in de nesten zal werken en haar nimmer bellen zal.
                                                                                                                                                                    Â
Toen ik de eerste klanken van dit album hoorde wist ik meteen dat de makers ervan begrijpen wat ik waardeer in muziek. Het gevoel dat ik na die eerste noten kreeg kwam tijdens het luisteren van de rest van het album zo nu en dan terug. Het is het gevoel waarbij je je tegelijkertijd in rokerige jazzcafe’s, stoffige zolders vol met vinyl, Amerikaanse vooroorlogse zwart-wit films en moderne muziekstudio’s waant. Het bijzondere aan dit album is dat dit idee in een andere wereld te zijn gewoon door drie Hollandse jongens wordt veroorzaakt. Â
In Nederland vooral bekend van zijn debuutsingle Crazy en de Batman-theme Kiss from a Rose. Beide geniale platen, maar Seal heeft zoveel meer gemaakt dat nauwelijks bekendheid geniet. En het album Human Being is daar een goed voorbeeld van. In 1998 kocht ik dit album en na enkele malen van luistering verdween het in mijn platenkast om er vervolgens jaren niet meer uit te komen. En ik was niet de enige die dit album miste, want het album was in Nederland nauwelijks succesvol en alleen het nummer Human Beings zelf behaalde een enkele maal de muziekzenders.
En volledige onterecht… het is namelijk de laatste jaren een van mijn meest gedraaide albums geworden. En vooral omdat je het album wat tijd moet geven. De muziek is ontzettend verfijnd met veel detail en briljante teksten. En die teksten zijn echt knap. Er zijn weinig zangers die er mee weg kunnen komen om te zingen over de mensheid en het leven zonder dat het vervelend geneuzel wordt met levenslessen waar niemand op zit te wachten in muziek. Seal had natuurlijk al bewezen met Crazy dat hem dat wel toevertrouwd is, maar op dit album overtreft hij dat met meer nuance, meer rust en vele diepe lagen in de muziek.
