King Krule – 6 Feet Beneath the Moon

king_krule (1)

Archy Marshall, 19 jaar, rood haar, bleek koppie, sproeten, zilveren kettinkje om zijn nek en gekleed in een schreeuwend overhemd met strakke jeans. Hij pakt een basgitaar, hangt hem om zijn nek en produceert de meest geniale basloopjes. Vervolgens trekt hij zijn nu al rauwe strot open en zorgt er hoogst persoonlijk voor dat je zijn debuutalbum ‘6 Feet Beneath the Moon’ door niks en niemand laat onderbreken.

Persoonlijke favorieten: ‘Border Line’, ‘The Krockadile‘, ‘A Lizard State‘, ‘Will I Come‘, ‘Neptune Estate‘,  ‘Bathed in Grey‘. Maar eigenlijk is het hele album geweldig.

Daft Punk vs. Junior Kimbrough vs. Yves Saint Laurent

Afgelopen week was daar ineens modemerk Yves Saint Laurent met Daft Punk. Ja, je leest ‘t goed. De Franse eindbazen maakten voor de modeshow van Hedi Slimane tijdens de Paris Fashion Week een mix van 15 minuten volledig bestaande uit samples van de Amerikaanse blues-legende Junior Kimbrough.

Het was al enige tijd bekend dat Daft Punk de samenwerking is aangegaan met Chic frontman Nile Rogers en anderen. Rogers liet in een interview weten dat de samenwerking met het duo één van de beste uit zijn carrière is. “All I can say is those guys are geniuses and to think that after all these years we’ve been trying to get together, they just show up at my apartment in New York City and the vibe between us is so powerful and strong – it’s unbelievable.”

Ook de Italiaanse disco pionier Giorgio Moroder zou betrokken zijn bij het nieuwe album. Het laatste Daft Punk album was de ‘Tron: Legacy’ soundtrack uit 2010.

Jack White – Blunderbuss

John Anthony Gillis treedt onder zijn alias Jack White definitief toe tot mijn all-time favorite liedjes schrijvers. De heren Kurt Cobain, Eddie Vedder en Noel Gallagher gingen hem voor. Na succesvolle albums met The White Stripes, The Dead Weather en The Raconteurs waagt White zich in 2012 aan zijn eerste solo album. Sterk folk georiënteerd dit maal, maar nog steeds met de vuige randjes van zijn zo kenmerkende blues-rock. Luister hieronder naar de track “Hypocritical Kiss”.

Cuby and the Blizzards – Somebody Will Know Someday

Een tijdje geleden heb ik mijn eerste draaitafel gekocht want ook ik ben één van die mensen die weer opzoek was naar het authentieke geluid van de krakende naald. Wanneer je een draaitafel aanschaft loop je natuurlijk altijd het risico om ouders te prikkelen hun oude vinyl van zolder te halen, zo ook de mijne… Gelukkig maar!

Het is alweer een poos geleden dat ik mijn vader zo zag genieten van muziek tot hij de naald op het originele vinylalbum Groeten uit Grollo van Cuby and the Blizzards uit 1967 legde. Natuurlijk heeft deze muziek voor mij minder emotionele waarde dan het voor mijn vader heeft, maar toch werden alle verhalen over overvolle dorpscafés, met een rook- en bierlucht waar het gemiddelde poppodium van vandaag de dag U tegen zegt, opeens een stuk duidelijker.

Het geweldige 6:54 durende “Somebody will know someday” reserveert het grootste deel van de A-kant en ik moet oppassen dat ik het niet grijs draai, anders ben ik bang dat vaders ook een heel andere kant hebben.. Één van mijn huisgenoten leest over mijn schouder mee en zegt; “mijn vader zou een moord doen voor deze LP.”

The Black Keys – El Camino

 

Het zevende studioalbum van dit illustere duo is werkelijk weer een plaatje van een plaatje. Eigenlijk staan er geen zwakke nummers op deze LP die 38 minuten lang niet verveeld. Naast “Run Right Back” en “Stop Stop” is “Little Black Submarines” de meest opvallende track op het album. Laatstgenoemde productie doet mij qua melodielijn en opbouw iets te veel denken aan Led Zeppelin’s “Stairway To Heaven” uit 1971. Aanvankelijk wist ik niet goed of ik dit nou als positief of negatief moest ervaren. Na een tweetal maanden van wikken en wegen ben ik tot de conclusie gekomen dat het me eigenlijk geen moer interesseert en het is zoals acteur Ruben van der Meer het ooit al zei in een nationale soep-commercial: “Hij is weer heerlijk Coby”