Dit viertal uit Nantes is viervoudig wereldkampioen van de DMC mix competitie voor teams en dat deze gasten kunnen mixen en scratchen moge dus duidelijk zijn. Of er van de magie op het podium iets overblijft in de studio is echter altijd de vraag. Eind vorig jaar waagde het kwartet zich aan een studio album en niet zonder succes. De LP Tetra is naar mijn smaak misschien dan wel iets te pop georiënteerd, maar ondanks dat een meer dan verdienstelijk debuut. Frisse frivole vocalen worden vergezeld door dikke beats en zoals verwacht een shitload aan scratches. Luister hieronder naar het lekkere “The Beat”.
Voordat Jamie Lidell internationaal bekend werd met zijn solowerk op Warp werkte hij samen met Cristian Vogel. Deze Chileen had al een stapel albums uitgebracht op Tresor en het befaamde Mille Plateaux, allen abstract, experimenteel en techno.
De samenwerking tussen Lidell werd omgedoopt tot de groep Super_Collider en klinkt als een exacte mix van de experimentele Vogel-electronica en de funk en krachtige stem van Jamie Lidell. Je krijgt keiharde analoge beats die neigen naar triphop, maar in een volgend nummer weer overslaan naar oude techno of vage electronica. Deze diversiteit wordt door Lidell mooi in een geheel gezongen, gezucht en gebrabbeld. Wat Lidell zingt doet er weinig toe, Lidell gebruikt op deze plaat zijn stem als instrument, tekstinhoud is bijzaak.
Super_Collider heeft uiteindelijk maar 2 albums uitgebracht, hierna zijn beide artiesten succesvol verdergegaan met hun solocarrière.
Hieronder de track ‘Close to a change’ van het album Head On uit 1999, een track die deze samenwerking, in al zijn facetten, misschien wel het beste weergeeft.
Het is weer eens tijd om terug te blikken op een subliem album uit de jaren ’90. Ik heb deze cd al een schone tien jaar in mijn kast staan en elke keer als ik ‘m weer tevoorschijn haal, lijkt ie beter te worden. Met “Ooh la la†en “Start the Commotion†bevat het album al twee representatieve klassiekers, maar het is eigenlijk weer eens zo’n plaat waarop elk nummer het goed doet. Dit wordt nog versterkt door een gros aan vette interludes.
Wie had ooit gedacht dat het genre ‘instrumentale hiphop’ tijdens 5 Days Off het monumentale Paradiso zou vullen? En dat zonder de aanwezigheid van het huidige boegbeeld, Flying Lotus? Dit jaar heeft het festival het aangedurfd, met op de line-up twee headliners van formaat (The Gaslamp Killer en Hudson Mohawke), bijgestaan door talenten uit zowel binnen- als buitenland. Het is de tweede dag, de eerste kater is geïncasseerd maar de zin is nog volop aanwezig.
De opbouwende set van Kutmah, aspirant-lid van de Brainfeeder-familie, waartoe onder anderen ook Martyn, Ras G en natuurlijk Flying Lotus behoren, viel me die bewuste donderdagavond erg op. Met een behoorlijke kater heb ik alles rustig vanaf het kerkbalkon mogen aanschouwen en beluisteren. Mijn ene hand met een ‘gunfinger’  in de lucht en in de ander een frisje. Kutmah trekt met dat typische Los Angeles-geluid de zaal weer een stukje voller na Jameszoo, wat ik ook sterk vond maar wat veel rustigere muziek is. De rode draad bij Kutmah is (instrumentale) hiphop, met af en toe een uitschieter in de vorm van een trage dubstepplaat, een snelle juke-track of prikkelende glitch-hop. Van de nieuwe Busta naar diepe, oude dub. Door zijn uitstekende mixwerk klinkt het nergens van de hak op de tak.
Hieronder de bewuste set van Kutmah die avond met niemand minder dan The ***** Gaslamp Killer on da mic! Gangster shit…
De lancering van het nieuwe album van dj Shadow is niet bepaald soepel verlopen. In de afgelopen maand is de tracklist van dit album al enigszins aangepast, dit vanwege dj Shadows problemen met de sample clearance op diverse tracks. Het album heeft daarom ook een uitgestelde releasedatum gekregen, maar komt nu dan toch in de winkels te liggen vanaf 27 september. De track Im excited is vanwege de clearance problemen dan ook (uit voorzorg) van het album gehaald. Erg lullig voor dj Shadows marketingapparaat, aangezien juist bij deze track een hele EP en single was bedacht om dit album te gaan promoten. Deze EP is dus uit de schappen gehaald, en de overige tracks op die EP zijn achteraan dit album geplakt.
Het meest dubieus in deze kwestie is misschien wel dj Shadow zelf. De man die groot is geworden door het samplen, maar is nu slachtoffer van het huidige auteursrechtenklimaat dat werkelijk helemaal nergens meer over gaat. Voor artiesten wordt het natuurlijk ook steeds minder werkbaar als elk melodielijntje geclaimed wordt als zijnde artistiek eigendom van een of andere collega. Saillant detail in deze is dat dj Shadow hier zelf net zo hard aan meewerkt, aangezien artiesten die dj Shadow samples willen gebruiken hier ook veelal geen toestemming voor krijgen. Een idiote situatie en daarnaast een dubieuze handeling van een man die juist faam heeft kunnen maken door het kosteloos samplen van alles wat los en vast zit.
Met het opgebouwde krediet zit het tussen mij en dj Shadow dus al niet helemaal snor. Meenemend dat The Outsider lang niet mee kan komen met het muzikale geweld op dj Shadows eerste twee platen en er verder niet al te veel rumoer is geweest rond nieuwe producties van de beste man, was ik vooraf aan het beluisteren licht sceptisch. Gelukkig blijkt dit album best een meevaller gezien zijn voorgeschiedenis.
Dit nieuwe album is natuurlijk geen Entroducing, waarbij er vaag wordt omgesprongen met beats en het geheel ondanks het experiment toch zeer toegankelijk klinkt. De laatste 10 jaar is dj Shadow juist meer richting rock en mainstream aan het hinten, zo ook op deze plaat. De basis van hiphop (dan wel triphop) blijft overeind, waarbij het vooral opvalt dat dj Shadow tegenwoordig veel meer werkt aan tracks met een kop en staart. Het album doet daarmee dan ook behoorlijk veel hinten naar de sound van UNKLE, waarmee hij de laatste tijd ook weer wat lijntjes heeft lopen.
Zelf zegt dj Shadow meer dan een jaar zeer hard gewerkt te hebben aan dit album, wat goed te horen is in de veelal sterke producties. Helaas is dat ook een beetje een manke van dit album, waarbij dj Shadows vermogen om hiphop te combineren met funk en soul nog maar sporadisch naar voren komt. Een van de fijnere tracks vind ik dan ook redeemed (wie is de zangeres?), waarin dj Shadow zijn oude sound goed weet te verweven met zijn huidige productiestijl. Al met al een zeer degelijk album, waarbij dj Shadow waarschijnlijk weer volop te horen zal krijgen dat het album niet zo goed is als Entroducing, maarja, dat is dan ook bijna onmogelijk.
