Floating Points – Shadows (2011)


What we’ve got here???
Een prachtig uit 5 nr’s bestaand dubbel album van Floating Points genaamd ‘Shadows’. Ik had deze LP uit 2011 al even in de kast staan en door drukte nog geen tijd gehad om te luisteren.Floating Points kreeg bekendheid met zijn EP Vacuum uit 2009 en People’s Potential uit 2010. Beiden uitgebracht, net als deze LP, op het EGLO label.
De lp begint gelijk met een prachtig nr van bijna 10 minuten. Zwoele rollende dub lounge beats, met jazzy gitaar rifjes en sferische geluiden nemen je mee naar grote hoogte. Het geheel klopt, is om je vingers bij af te likken en om continue op repeat te laten staan. (ik heb hem 3x achtereen beluisterd, zo mooi).
Op de B side staan de nummers Obfuse en Realise. Obfuse is een experimentele tech-lounge track waarbij ik meerdere keren geswitcht heb tussen 33 of 45 toeren (ik weet nu dat dit een goed teken is) en Realise is garage/dubstep met ambient kanten.Arp 3 is de volgende knaller. Hier hoor je de iets meer house kant van Floating points. De afsluiter is Sais en ook hier weet je niet wat je hoort…..wat is het? dub-2step-garage-house-ambient….alles lijkt voor te komen in deze mengelmoes van sounds wat lijkt niet te kloppen, maar het toch doet.

Advies van mij: Koop deze LP op vinyl zolang die nog te krijgen is. En heb je geen platenspeler om hem te draaien geef hem dan als cadeau aan je beste vriend of vriendin.
Floating Points – Shadows is een Picasso in zijn genre!

The Wiseguys – The Antidote

Het is weer eens tijd om terug te blikken op een subliem album uit de jaren ’90. Ik heb deze cd al een schone tien jaar in mijn kast staan en elke keer als ik ‘m weer tevoorschijn haal, lijkt ie beter te worden. Met “Ooh la la” en “Start the Commotion” bevat het album al twee representatieve klassiekers, maar het is eigenlijk weer eens zo’n plaat waarop elk nummer het goed doet. Dit wordt nog versterkt door een gros aan vette interludes.

Na hun debuut in 1996 kwamen Regal (Paul Eve) en DJ Touché (Theo Keating – tegenwoordig beter bekend als Fake Blood) in 1999 met dit zeer verdienstelijke vervolg, waarmee de heren hiphop en breaks op buitengewone wijze wisten te combineren. Er is dan ook een zeer kleine kans dat hun sound onopgemerkt is gebleven bij jongens als DJ Format en RJD2.

Ik wil één nummer uitlichten die misschien niet iconisch is voor de rest van het album, maar wel voor de klasse van dit duo. Er zijn denk ik weinig mensen die klassieke instrumenten op zo’n passende manier in een moderne jas wisten te steken als in Face the Flames. Na een opbouw vol met onheilspellende geluiden en vocalen, doet het klassieke Prelude c mineur van Sergej Rachmaninov op ongenadige wijze zijn intrede. Subliem.

Four Tet – Moma

Deze track is echt vers van de pers, warm uit de oven of scherp van de naald… Amper drie uur geleden plaatste Four Tet zijn nieuwe track ‘Moma’ op Facebook. Londenaar Kieran Hebden is een veel gepost artiest hier op Lekkere Track en niet zonder reden. ‘Moma’ is gemaakt voor de ‘We Are The Works In Progress’ compilatie waarop o.a. ook Nosaj Thing, Pantha du Prince en Deerhunter te horen zullen zijn. Meer info daarover vind je hier. Blijf er nog één vraag over, onder welke categorie plaats je dit eigenlijk…?

Four Tet – Moma by Four Tet

Als bonus een bijzonder interessante video voor de produceer-geeks onder ons; de totstandkoming van zijn track ‘Sing’. En snap je er de ballen van (net als ik), dan is het alsnog een mooi -en stiekem komisch- filmpje.

Zomby – Dedication

Zomby is een rare snuiter. Afgelopen week in Utrecht heb ik hem live mogen aanschouwen en dat was naast een unieke situatie vooral een belevenis. Los van zijn productionele kwaliteiten staat Zomby vooral negatief bekend wegens het regelmatig niet op komen dagen bij gigs of het weglopen midden in zijn set. Het daarbij verhullen van zijn identiteit door middel van een masker doet hem een beetje denken aan Burial. In het roddelcircuit wordt zelfs met regelmaat beweerd dat Burial en Zomby dezelfde persoon zijn, maar dat beschouw ik als onzin.

Positieve aan de geheimzinnige en immer intuïtieve Zomby is dat hij door zijn eigengereidheid tracks weet uit te brengen die amper in een hokje te vangen zijn. Meestal wordt Zomby gelinkt aan dubstep, maar dat komt waarschijnlijk alleen omdat hij uit Engeland komt ofzo, want Zomby is veel meer dan dat. Afgelopen zaterdag wist Zomby te verbazen met een combinatie van oude UK Garage, oude rave, nog oudere jungle, dit gecombineerd met knalharde nieuwe underground hiphop van ondermeer Lil’B, Clams Casino en The Weeknd. Onmogelijk te mixen moet Zomby gedacht hebben, want zijn overgangen klonken werkelijk nergens naar. De vibe in het publiek was er gelukkig niet minder om.

Zijn laatste album Dedication is een conceptalbum die het verlies van een dierbare weer moet geven. Meer verhaallijn is er niet, Zomby laat het verder maar over aan de luisteraar om hier een eigen invulling aan te geven. Het album bestaat uit 16 fragmentarische tracks die na afloop van elke track een soort smachtend gevoel naar meer doen opwekken. Dit gevoel verdwijnt keer op keer snel als de volgende track ook weer een briljantje blijkt te zijn. Het is moeilijk om dit album in 1 track te vatten, maar met Natalia’s song als langste track op het album moet je toch een goed idee van het album Dedication krijgen.

 

Radiohead – Bloom (Jamie xx Rework Part 3)

De afgelopen periode heeft Radiohead bijna elke maand nieuwe remixen uitgebracht van hun laatste album The King of Limbs. Een album dat wel goed was, maar voor Radiohead begrippen toch een tikkeltje tegenviel. De uitgebrachte remixen geven het album The King of Limbs pas echt bestaansrecht en zijn nu allemaal op een verzamelalbum uitgebracht. Hierop een combinatie van gelauwerde remixers als Caribou, Four Tet en Jamie xx, aangevuld met hippe nieuwkomers als Pearson Sound, Blawan, Object en Anstam. Deze laatste namen allen nieuw talent uit de voornamelijk londonse electronicascene. Dit maakt deze verzamelaar tot een gevarieerd album met 19 tracks door 19 remixers.

Maar, een beetje vreemd, nu blijken er nog 3 remixen uit te komen die niet op tijd af waren om op het remixalbum te komen staan. Of dat nu een marketingtruc is of de waarheid, ik ben in ieder geval blij dat ze er zijn.
1 Van deze 3 remixen is namelijk gedaan door Jamie xx, die al een remix van Bloom op het verzamelalbum heeft staan. Veel commentaar op deze track was dat hij niet helemaal af klonk. Jamie xx moet deze kritieken gelezen hebben en gedacht, dit kan ik beter. De nieuw uitgebrachte Bloom rework part 3 klinkt dus gelukkig meer dan af, sterker nog, het is misschien wel de beste remix die er tot nu toe is uitgebracht van The King of Limbs.